Prologi drugiej części

A więc oficjalnie prezentujemy wam PROLOGI drugiej części (ibfsdignfjht) Prison od Darkness. Mamy również dla was ZWIASTUN  (tutaj jest link na yt, a na dole jest wgrany zwiastun jeśli nie chce ci się przechodzić na inną stronę) i mamy nadzieję, że spodoba się wam to co dla was przyszykowałyśmy. Już za tydzień pojawi się pierwszy rozdział nadal na tej stronie. Życzymy miłego tygodnia i liczymy na wasze komentarze z opiniami kochane nasze słoneczka! 
------------------------------------------------------------


     Patrzył na nią ukradkiem w głowie przywołując związane z nią wspomnienia. Nie potrafił zapomnieć, choć sam o to prosił. Ona próbowała. Próbowała uwolnić się od przeszłości i zacząć nową przyszłość. Wyrzuciła go z serca starając się nie tęsknić i rozpamiętywać. I choć bolało ją wszystko chciała iść dalej. Ruszyć przed siebie z wysoko uniesioną głową. Mając u boku kogoś, kto zdobył jej bezgraniczne zaufanie. I nie bała się zranienia, bo życie zbyt mocno już dało jej w kość. Chociaż przez chwile chciała być szczęśliwa, niczym się nie przejmować. 

     Będąc pewną, że nic nie stanie jej na drodze przeprosiła swego towarzysza i udała się do toalety. Stanęła przed sporych rozmiarów lustrem i wzdychając założyła kosmyk włosów za ucho. Odwróciła się na pięcie z zamiarem wejścia do jednej z kabin, ale powstrzymało ją od tego szybsze bicie serca. Zamrugała kilkakrotnie chcąc upewnić się, że nie wymyśliła sobie jego postaci. Bo jeszcze chwile temu go nie było. 

     -Harry? - wyszeptała. 

     -Prawdziwy i żywy. - odparł podchodząc do niej - Zbyt długo pragnąłem tej chwili - dodał niższym o ton głosem kładąc dłoń na jej ramieniu. 

     -A ja zbyt długo próbowałam zapomnieć - zrzuciła jego rękę i zwróciła się ku wyjściu - Ty też to zrób - dopowiedziała wychodząc z pomieszczenia i wracając do stolika. 

     Sztuczny uśmiech, dobra gra słów, odpowiedni wyraz twarzy. Uwierzył jej, nie pytał o nic i choć wiedziała, że nie lubił, gdy go oszukiwała nie potrafiła powiedzieć mu prawdy. 

     -Wracajmy do domu. Chyba coś mi zaszkodziło. Nie czuję się zbyt dobrze - poprosiła na co przytaknął.




Walczyłem. Przyrzekam kurwa, że walczyłem, ale nawet mi brakło siły. Nie mogłem być spokojny gdy siedziałem w jej pokoju, na jej łóżku patrząc na wszystkie rzeczy, które nie zostały ruszone przez nikogo odkąd jej tutaj nie ma. Nikt nie miał prawa wejść do tego pokoju oprócz mnie. Wiedziałem, że mogłem tutaj przyjść i poczuć jej obecność, ale teraz to się kończyło i czułem się tak bardzo kurewsko źle z myślą, że jestem tutaj ostatni raz. Jutro gdy będę potrzebował pocieszenia nie będę miał gdzie pójść, zamknąć się aby płakać w samotności. 

- Zayn? - podniosłem powoli głowę i zobaczyłem stojącą w wejściu Natashę, a za nią pana Davida, który trzymał się na bezpieczną odległość od mojej przyjaciółki. 

- Coś się stało? - zapytałem i odłożyłem jej koszulkę na poduszkę skąd ją zabrałem. Wciąż nią pachniała. Zresztą cały ten pokój pachniał moją Ivy, jej jedyne zdjęcie stojące na biurku uśmiechało się do mnie uświadamiając mi jak wiele straciłem. 

- Musimy iść. Twój tata już przyjechał - Natasha weszła do środka i usiadła po mojej lewej stronie, a za nią ruszył David i zajął miejsce po mojej prawej. 

- Pojedziemy do niej razem z tobą - pan David również spojrzał na zdjęcie Ivy i westchnął głośno. Najwyraźniej nie tylko ja tęskniłem. 

- Tęsknię za nią - powiedziałem cicho i pierwszy raz płakałem przy kimś innym niż Ivy. Natasha również zaczęła płakać, ale mimo to przytuliła mnie i starała się pocieszyć. David zrobił to samo, a ja po prostu siedziałem tam całkowicie obojętny i płakałem myśląc o pięknym uśmiechu mojej księżniczki i o tym jak wyglądały jej oczy gdy wpatrywała się we mnie z miłością.

ZWIASTUN